خانه چرا بچه‌ها به حرف های ما گوش نمی‌کنند
چرا بچه‌ها به حرف های ما گوش نمی‌کنند
1
چرا بچه‌ها به حرف های ما گوش نمی‌کنند
- آنها از دست شما ناراحتند کنند؛ اما شما وقت ندارید؛ و ناراحتند و دوست دارند با شما حرف بزنند و درد دل کنند؛ اما شما وقت ندارید و نمی توانید به حرفهای آنها گوش کنید؛
- آنها خسته‌اند و باید استراحت کنند و نمی‌توانند به حرفهای شما گوش کنند؛
- گرسنه‌اند و باید به آنها غذا بدهید؛
- خودشان هم نمی‌دانند از شما چه چیزی می خواهند. باید به آنها زمان بدهید، بفهمند چه چیزی از شما می‌خواهند؛
- آنها هنوز آمادگی پذیرش خواسته‌های شما را ندارند و هنوز نمی‌دانند باید چه کار کنند؛
از تماشای زیاد تلویزیون یا مسافرت طولانی و بودن در جاهای شلوغ و بازی زیاد و یا هر کار دیگری خسته شده‌اند و بهانه‌گیری می‌کنند؛
- از چیز دیگری خسته و عصبانی هستند. باید با آنها حرف بزنید تا ببینید مشکل کجاست. شاید جایی از بدنشان درد می کند، یا شاید کسی با آنها بد رفتاری کرده است؛
- گاهی اوقات کودکان دچار استرس می شوند و شما نمی توانید استرس آنها را کنترل کنید؛ در این شرایط نیز آنها بد رفتاری می‌کنند.
مثلا ممکن است شما به فروشگاه رفته‌اید تا خرید کنید و یا اینکه در هواپیما نشسته‌اید، کودک شما از اینکه دیگران نمی‌توانند گریه‌های او را تحمل کنند، دچار استرس می‌شود و بد رفتاری‌هایش بدتر می‌شود.
به خاطر داشته باشید که بد رفتاری‌ها و کج خلقی‌های بچه‌ها به این دلیل است که می‌خواهند خودی به ما نشان دهند. اگر در محیط خانه، آنها را خیلی لوس کنیم و هروقت که سر ناسازگاری با ما می‌گذارند، سریع خواسته های آنها را برآورده کنیم تا نحسی و کج خلقی نکنند بیرون از خانه نیز این کار را می‌کنند. آنها خوب می‌دانند که پدر و مادرهایشان نمی‌توانند خیلی آنها را لوس کرده حرفهای آنها گوش کنند. آنها همیشه عادت دارند خواسته‌هایشان برسند؛ اما خارج از خانه و در اجتماع و شرایط استرس‌زا پدر و مادر نمی‌توانند خواسته‌های آنها را آنها را برآورده کنند که در این بچه‌ها نحسی می‌کنند و هیاهویی به راه می‌اندازند.
دلایل بسیاری برای نحسی کودکان وجود دارد. قبلا چند مورد مطرح کردیم. اما همیشه به خاطر داشته باشید، هروقت آنها با شما بد اخلاقی می‌کنند، حتما به چیزی نیاز دارند و شما نمی‌دانید. به جای اینکه به اشتباه فکر کنیم بچه‌هایمان دوست ندارند به حرفهای ما گوش کنند و با ما همکاری کند، بهتر است بپذیریم که آنها نمی‌توانند این کار را بکنند. وقتی ماشینی بنزین ندارد و حرکت نمی‌کند، فرض کنید که ماشین شما به حرف شما گوش نمی‌کند و یا عیب و ارادی پیدا کرده؛ ماشین شما ماده اولیه لازم برای حرکت کردن را ندارد. بچه ها هم همین طور هستند، وقتی با شما مخالفت می کنند، در آن لحظه نمی‌توانند با شما ارتباط برقرار کرده و شما را خوشحال کنند، هرچند خواسته درونی آنها این باشد که شما از آنها راضی باشید. هدف از تشویق کردن این است که به آنها انرژی مضاعفی بدهید، تا بتوانند بر مخالفتهای خودشان غلبه کرده و به حرف های شما بیشتر گوش کنند. پس در این مورد به جای تنبیه و بدرفتاری به آنها پاداش و جایزه دهید تا به همکاری تشویق شوند.
برگرفته از کتاب بچه‌های بهشتی اثر جان گری ترجمه شیرین یزدانی