«علي بن بابويه» آن مرد برزگ الهي، در پنجاه سالگي، هنوز صاحب فرزندي نبود. او كه عشق و علاقه وافري به اهل بيت و ائمه اطهار ـ عليهم السّلام ـ داشت، طي نامهاي به يكي از نايبان خاص امام زمان ـ عليه السّلام ـ از او خواست كه از محضر حضرت بقيه‌الله بخواهد براي او دعا كند تا خداوند فرزندي صالح و فقيه به او عنايت فرمايد. تقاضاي آن مرد عارف و خداشناس به محضر امام ـ عليه السّلام ـ رسيد. آن حضرت در جواب فرمود: «او از همسر خود صاحب فرزند نخواهد شد، اما به زودي همسري نصيب وي خواهد گرديد كه از وي داراي دو پسر فقيه خواهد گشت.»
مطابق وعده حضرت امام زمان ـ عليه السّلام ـ دوران بي‌فرزندي سپري شد و خداوند به او سه فرزند پسر داد كه دو پسرش به نامهاي محمد و حسين به بركت هوش و حافظه فوق‌العاده‌شان به بالاترين مراتب فقاهت رسيدند. محمد معروف به«شيخ صدوق» در همان دوران طفوليت صاحب نبوغ و هوش سرشاري بود و اساتيد خود را به شگفتي وا مي‌داشت.[1]
------------------------
[1] . طوسي، الغيبه، ص188.