مردی به نام یعلی عامری از محضر رسول اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) خارج شد تا در مجلسی که دعوت داشت شرکت کند. کنار منزل پیامبر، حسین (علیه السلام) را دید که با کودکان مشغول بازی است. طولی نکشید رسول اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) با اصحاب خود از منزل خارج شد. وقتی حسین (علیه السلام) را دید، دست های خود را باز کرد و از اصحاب فاصله گرفت. به طرف فرزندش رفت تا او را بگیرد. کودک خنده کنان این طرف و آن طرف می‌گریخت و رسول اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) نیز خندان از پی او حرکت می کرد. وقتی او را گرفت. دست های پر محبت خود را زیر چانه و پشت گردن او نهاد و لبانش را بوسید.
پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) می فرماید: کسی که دختر بچه خود را شادمان کند، مانند کسی است که بنده ای از فرزندان اسماعیل ذبیح الله (علیه السلام) را آزاد کرده باشد و آن کس که پسر بچه خود را مسرور کند و دیده او را روشن سازد، مانند کسی است که دیده اش از خوف خداوند گریسته باشد.
منابع: مستدرک الوسائل، ج 2، ص 67و مکارم الاخلاق، ص 221.