خانواده‌ای از دست فرزند شرورشان کلافه شده بودند؛ بی‌ادبی فرزند خردسال، پدر و همه اهل منزل را رنج می‌داد؛ بیرون از منزل نیز کسی از آزار و اذیت او آسایش نداشت. پدر نیز هر بار او را به باد کتک می‌گرفت، به امید اینکه بر اثر تنبیه، دست از کارهای زشت خود بردارد؛ اما فایده‌ای نداشت. روزی دست فرزند خود را گرفت و نفس زنان، نزد حضرت ابوالحسن (علیه السلام) آورد و از وی شکایت کرد. حضرت نگاهی به آن مرد کرد و خواست راه و روش تربیت کردن را به او بیاموزد. فرمود: فرزندت را نزن. مرد از خودش پرسید: پس چگونه فرزندم را تربیت کنم. منتظر بود تا ادامه کلام امام را بشنود. امام ادامه داد: برای ادب کردنش از او دوری و قهر کن. مرد گویا دنیای جدیدی در تربیت فرزند به رویش گشوده شد. در همان لحظه تصمیم گرفت شیوه قهر و دوری را پیشه خود سازد و با فرزندش سخنی نگوید. در همین فکر بود که ادامه کلام امام، او را آگاه‌تر کرد. امام فرمود: ولی مواظب باش قهرت زیاد طول نکشد و هرچه زودتر با فرزندت آشتی کن. بیان: شیوه تنبه بدنی در تربیت کودک هیچ تاثیری ندارد، بلکه نتیجه عکس دارد؛ چون علاوه بر عادت به تنبیه، عظمت و ابهت پدر و مادر و یا معلم را نزد کودک خدشه‌دار می کند و راه برای تربیت بعدی نیز بسته می‌شود.
منبع: کتاب خانواده در اسلام، اثر حسین انصاریان، 1380، ص 172.