مرحوم قاضى در وصيت‌نامه خودشان كه در دوازدهم صفر 1365 نوشته بودند، به دو فصل اشاره کردند؛ يك فصل مربوط به امور دنيا و ديگرى درباره امور آخرت.
مهمترین بخش از فصل دوم درباره اهمیت «توحید» است. چنانچه خداى‌تعالى مى‌فرمايد: «إِنَّ اللّهَ لاَ يَغْفِرُ أَن يُشْرَكَ بِهِ وَ يَغْفِرُ مَا دُونَ ذَلِكَ لِمَن يَشَاءُ و َمَن يُشْرِكْ بِاللّهِ فَقَدِ افْتَرَى إِثْمًا عَظِيمًا؛ مسلما خدا اين را كه به او شرك ورزيده شود نمىبخشايد و غير از آن را براى هر كه بخواهد مىبخشايد و هر كس به خدا شرك ورزد به يقين گناهى بزرگ بربافته است» (نسا، ۴۸).
و عمده وصیت دیگر درباره «نماز» است. ایشان توصیه می‌کنند:
«نماز را بازارى نكنيد، اول وقت به جا بياوريد، با خضوع و خشوع. اگر نماز را تحفظ كرديد، همه چيزتان محفوظ مى‌ماند. تسبيح صديقه كبرى (عليها السلام) و آية الكرسى در تعقيب نماز را ترك نکنید ... در امور مستحب، درباره تعزيه‌دارى و زيارت حضرت سيدالشهدا (عليه السلام) مسامحه ننماييد. روضه هفتگى - ولو دو سه نفر باشید – را به جا آورید؛ چرا که اسباب گشايش امور است، اگر از اول عمر تا آخرش در خدمات آن بزرگوار تعزيت و زيارت به جا بياوريد، هرگز حق آن بزرگوار ادا نمى‌شود و اگر روضه‌ی هفتگى ممكن نشد، هرگز در دهه اول محرم ترك نشود.
ديگر آنكه، گرچه اين حرف‌ها آهن سرد كوبيدن است، ولى بنده لازم است بگويم: اطاعت والدين، حسن خلق، ملازمت صدق، موافقت ظاهر با باطن، ترك خدعه و حيله، تقدم در سلام، و نيكويى‌كردن با هر برّ و فاجر، مگر در جايى كه خدا نهى‌كرده. اينها را كه عرض كردم و امثال اينها را مواظبت نماييد! الله الله كه دل هيچ كس را نرنجانيد. تا توانى دلى به دست‌آور *** دل شكستن هنر نمى‌باشد».