درختی را اگر آب ندهند، برگ‌هایش می‌افتد و افسرده می‌شود، وقتی به آن آب دادند، برگ‌هایش راست می‌ایستد. انسان ناامید مانند یک درخت پژمرده است، اما وقتی‌که امیدوار می‌شود، مانند درختی است که تازه آن را آب‌داده‌اند و سرشار از نشاط می‌شود، فرد وقتی احساس کرد که توان کار و زندگی و برخورد با مشکلات را دارد، جرئت پیدا می‌کند که به سراغ مشکلات برود. انسان گاهی از شنیدن مشکلات سرش به درد می‌آید. و گاهی آنچنان مشتاق رویارویی با مشکلات است که دلش می‌خواهد به او بگویند بیا و این مشکل را حل کن. گاهی انسان از حل مشکلات خودش عاجز است ولی گاهی اوقات علاوه بر این‌که مشکل خودش را حل کرده است، دستش برای حل مشکل دیگران نیز باز است و می‌خواهد که یک نفر به او بگوید مشکل مرا حل کن. آدم‌هایی که مشکل دیگران را حل می‌کنند، کمتر گرفتار اعتیاد و این‌گونه مسائل می‌شوند. بچه را نیز باید به‌نوعی تربیت کرد که وقتی بزرگ شد نه‌تنها بتواند مشکل خودش را حل نماید، بلکه یک مقدار وقت را هم برای حل مشکل دیگران صرف کند.
منبع: کتاب تمثیلات آیت‌الله حائری