خانه توصیه امام خمینی(ره) برای مواظبت از وقت نماز
توصیه امام خمینی(ره) برای مواظبت از وقت نماز
1
توصیه امام خمینی(ره) برای مواظبت از وقت نماز
ای عزیز، تو نیز به قدر میسور و مقدار مقدور، این وقت مناجات را غنیمت شمار و به آداب قلبیّة آن قیام کن و به قلب خود بفهمان که مایة حیات ابدی اخروی و سرچشمة فضائل نفسانیّه و رأس المال کرامات غیر متناهیه، به مراودت و مؤانست با حق است و مناجات با او؛ خصوصاً نماز که معجون روحانی ساختهشدة با دست جمال و جلال حق است و از جمیع عبادات جامعتر و کاملتر است. پس، از اوقات آن حتّی الامکان محافظت کن و اوقات فضیلت آن را انتخاب کن که در آن نورانیّتی است که در دیگر اوقات نیست. و اشتغالات قلبیّة خود را در آن اوقات کم کن بلکه قطع کن و این حاصل شود به اینکه اوقات خود را موظّف و معیّن کنی و برای نماز، که متکفّل حیات ابدی تو است، وقتی خاصّ تعیین کنی که در آن وقت کارهای دیگری نداشته باشی و قلب را تعلّقاتی نباشد و نماز را با امور دیگر مزاحم قرار مده تا بتوانی قلب را راحت و حاضر کنی.
اکنون احادیث وارده در احوال معصومین(ع) را به قدر اقتضا ذکر میکنم تا آنکه به تدّبر در حالات آن بزرگواران بلکه تنّبهی حاصل آید و شاید عظمت موقف و اهمّیت و خطر مقام را قلب اداراک کند و از خواب غفلت برخیزد.
از بعضی از زنهای رسول خدا صلی الله علیه و آله نقل شده که رسول خدا(ص) با ما صحبت میکرد و ما [نیز] با او صحبت میکردیم. چون وقت نماز حاضر میشد، گویی او ما را نمیشناخت و ما او را نمیشناختیم، برای اشتغالی که به خدا پیدا میکرد از هر چیز.[1] و از حضرت امیر صلوات الله علیه روایت شده که چون وقت نماز میشد، به خود میپیچید و متزلزل میشد. وقتی عرض کردند به آن حضرت که این چه حالی است تو را یا امیرالمؤمنین، میفرمود: «آمد وقت امانتی که خدای تعالی عرضه داشت آن را بر آسمانها و زمینها و ابا کردند از حمل آن و ترسیدند از آن.»[2] و سیّد بن طاوس [قدّس سرّه] در فلاح السّائل نقل فرموده که حضرت امامحسین(ع) وقتی وضو میگرفت رنگش تغییر میکرد و مفاصلش میلرزید.
وقتی سببش را از آن حضرت پرسیدند فرمود: «سزاوار است برای کسی که وقوف کرد بین دو دست صاحب عرض این که رنگش زرد شود و مفاصلش بلرزد.»[3] و از حضرت امامحسن(ع) همین طور منقول است.[4] و از حضرت امامسجاد(ع) روایت شده که وقتی وقت وضو میشد، رنگش زرد میشد. گفته شد این چه حالی است که عارض شما میشود وقت وضو، میفرمود: «نمیدانید بین دو دست کی ایستادهام؟.»[5]
ما نیز اگر قدری تفکّر کنیم و به قلب محجوب مهجور خود بفهمانیم که اوقات صلوات اوقات حضور در بارگاه قدس حضرت ذی الجلال است، اوقاتی است که حقتعالی که مالک الملوک و عظیم مطلق است بندة ضعیف ناچیز را به مناجات خود دعوت فرموده و دار الکرامة خود اذن دخول داده تا فوز به سعادتهای ابدی و سرور و بهجتهای دائمی پیدا کند. از دخول وقت صلوة به مقدار معرفت خود بهجت و سرور داشتیم.
پینوشتها
[1]. مستدرک الوسائل، کتاب الصلوة، ابواب افعال الصلوة، باب 2، حدیث 17.
[2]. همان، حدیث 5 و 14.
[3]. سید بن طاووس (ره) در فلاح السائل به نقل از کتاب اللؤلؤیّات در احوالات امام حسن بن علی، علیهما السلام، آورده است.
[4]. بحار الانوار، ج 77، ص 346، «کتاب الطهارة»، «ابواب الوضوء»، باب 34، حدیث 34، از فلاح السائل.
[5]. مستدرک الوسائل، «کتاب الصّلوة»، «ابواب افعال الصّلوة»، بابا2، حدیث 35.