آیت‌الله مجتبى قزوينى و اهمیت توسل به ائمه‌اطهار (ع) در سلوک معنوی
آیت‌الله مجتبی قزوینی در جواب نامه‌ی یکی از عزیزانشان که از ایشان تقاضای نصیحت و دستورالعمل کرده بودند، چنین مرقوم داشته است:
نور چشم عزيزم، تقاضاى يادداشت و نصيحت از كسى كردى كه خود در گرداب دنيا، شهوات و سركشى نفس اماره فرو مانده و بيچاره است و اميدى غير از رحمت و رأفت ذات عالم، قادر، حى، قيوم، رحيم، كريم و غفار ندارد. «خابَ مَن كانَ رَجاؤه سواك» و اين اميد و رجاء به خداوند مهربان فطرى بشر بوده و دستور قرآن‌مجيد و پيغمبر اكرم (ص) و ائمّه دين (ع) است.
سيد ساجدين و زين العابدين، على بن الحسين (ع) مى‌فرمايد: « ... مَنِ الّذي نَزَلَ بَك مُلْتَمِساً قِراك؟ فَما قرَيْتَه؟ و مَنِ الّذي اَناخَ ببابكَ مُرتَجياً نَداك فَما أوْلَيْتَه؟ اَيَحسُنُ اَن اَرْجَعَ عَن بابِكَ بِالخَيْبَةِ مَصروفاً، و لَسْتُ أعْرِفُ سِواكَ مَولّى بالاحسانِ مَوصوفاً؟ كيفَ اَرجُو غيرَكَ وَ الخيرُ كلُّهُ بِيَدك؟ و كيفَ أومّلُ سِواكَ و الخَلْقُ و الأمرُلَكَ» تا آخر دعاى شريف. به اين مضامين که در ادعيه و روايات ائمه (ع) زياد وارد شده، بايد اميدوار باشيم و يأس از پروردگار از گناهان كبيره به‌شمار رفته. از این‌رو اساس و ريشه اميدوارى دو امر مهم است:
اول: معرفت پروردگار متعال به ربوبيت و اوصاف كمال و جمال؛ چنانكه ذات مقدس توسط قرآن‌مجيد و پيغمبر اكرم (ص) و ائمه هدى (ع) بيان فرموده، نه چنانكه علما بشر به آرا و عقول ناقص خود مشى كردند.
دوم: شناسايى خود، به عبوديت، فقر، عجز، احتياج، بيچارگى، ناتوانى، قصور و تقصير و تمام و كمال رجاء ـ كه باعث نجات باشد ـ و توسل و تشبت به ولايت اهل بيت عصمت (ع) و عمل به‌دستورات و فرامين آن وجودات مقدس.
و شكى نيست كه هر مقام و كمالى را خواسته باشيم، بايد متوجه و متوسل به مقام ولايت ائمه (ع) باشيم، «مَن أرادَ الله بَدأَ بِكُم وَ مَن وَحّدَهُ قَبِلَ عَنكُم و مَن قَصَدَهُ تَوجّهَ بِكم» به‌ویژه در زمان غيبت بايد متوسل به ذيل عنايات ولى‌عصر (عج) باشيم و وجود مباركش را ليلاً و نهاراً متذكّر و فراموش و غفلت نكنيم و بدانيم كه از جانب ذات اقدس ربوبى، ولى‌امر و «واسطه» بين خالق و خلق است و «فيوضات» به بركت «وجودِ مباركش» به ما مى‌رسد و آنچه بخواهيم بايد به بركت آن حضرت بخواهيم.
و در خاتمه عرض مى‌كنم: از تفكر و تأمل و محاسبه در افعال و احوال جسمى و روحى غفلت نكنيد كه باعث تنبه و تذكر، تصحيح اعمال و تحسين اخلاق خواهد بود و استدعا دارم كه اين فقير و محتاج را در حيات و ممات فراموش نفرمایيد.
و السّلام عليكم و رحمة الله و بركاته.
مجتبى القزوينى