قال الصّادق(ع):
قلّة الاکل محمود فی کلّ حال و عند کلّ قوم، لانّ فیه مصلحة الباطن و الظّاهر. و المحمود من المأکولات اربع: ضرورة و عدّة و فتوح، و قوت. فالاکل الضّروریّ للاصفیاء و العدّة للقوّام الاتقیاء و الفتوح للمتوکّلین و القوت للمؤمنین. و لیس شیء اضرّ علی قلب المؤمن من کثرة الاکل، فیورث شیئین: قسوة القلب و هیجان الشّهوة. و الجوع ادام المؤمنین و غذاء للرّوح و طعام للقلب و صحّة للبدن. قال النّبیّ(ص): ما ملأ ابن آدم وعاء اشرّ من بطنه. و قال داود(ع): ترک لقمة مع الضّرورة الیها، احبّ الیّ من قیام عشرین لیلة. قال رسول اللَّه(ص): المؤمن یأکل فی معاً واحد و المنافق فی سبعة امعاء. و قال النّبیّ(ص): ویل للنّاس من القبقبین. قیل: و ما هما یا رسول‌اللَّه؟ قال: البطن و الفرج. قال عیسی بن مریم(ع): ما مرض قلب اشدّ من القسوة و ما اعتلّت نفس باصعب من بغض الجوع و هما زماما الطّرد و الخذلان.
امام‌صادق(ع) فرمود:
کم‌خوری، در هر حال و نزد هر قومی پسندیده است؛ زیرا در کم خوری، مصلحت ظاهر و باطن است. خوردنی‌های پسندیده چهار تاست: 1) به قدر ضرورت و (حفظ جان) باشد؛ 2) برای توان گرفتن باشد؛ 3) برای فتوح باشد؛ 4) برای قوت باشد. خوردن به قدر ضرورت، مختصّ برگزیدگان و خوردن برای توان‌گرفتن، ویژه پرهیزکاران است. و فتوح (آنچه از حلال رسد و صاحبش را راضی کند) از آنِ متوکلان باشد و نان خورشی که حرام بودن آن محرز نباشد، یعنی قوت، از آن مؤمنان است. هیچ چیزی چون پرخوری به قلب مؤمن ضرر نرساند؛ زیرا این عمل، موجب دو چیز است: قساوت قلب و برانگیخته شدن شهوت و گرسنگی، نان‌خورش مؤمنان، غذای روح، طعام قلب و مایه سلامتی بدن است. پیامبر(ص) فرمود: فرزند آدم، ظرفی شوم تر از شکمش را پر نکرد. و داوود(ع) فرمود: ترک لقمه‌ای که بدان نیاز دارم(آخرین لقمه‌های هر وعدة غذایی)، برای من از عبادت و قیام بیست شب بهتر است. رسول خدا(ص) فرمود: مؤمن برای پرکردن یک روده (شکم) غذا می‌خورد، ولی منافق برای هفت روده (شاید به این امر اشاره داشته باشد که پرخوری قلب را می‌میراند و شعله بندگی را در دل انسان خاموش می‌کند). و نیز فرمود: وای بر مردم از دست قبقبین! پرسیدند ای رسول خدا، آن دو کدام است؟ فرمود: شکم و فرج (مراد، شکم بارگی و زن بارگی است). عیسی بن مریم(ع) فرمود: هیچ مرضی همچون قساوت، قلب را به خطر نیندازد و دردی بدتر از گریز از گرسنگی (شکم بارگی) وجود ندارد، چرا که این دو صفت، پیش قراولان خواری و دوری از رحمت حق است.